ONDER DE DIEPE LAGEN

ik kan maar niet vergeten

hoe ik toen je naam uitsprak
betoverend als de nacht

en mijn overvloed aan liefde
in elke letter uit mijn tikkend hart
naar de sterren aan de hemel dacht
en ik bedenk nog eens de gekte

van mijn bloesemroze wangen

de verliefdheid op mijn gezicht
hoe ik zweefvogels nodigde

één voor één
ze liet landen in menig gedicht

en nu,

na zoveel verleden
bewaar ik alle goeds in het gemoed
veilig onder mijn witte huid

hoor, een verre pauw roept regen

verstild staar ik in de schemer                              
hoor voetstappen, een vertrouwd geluid

“Kom” zeg je “Het linnen wacht,

laten we dromen onder de sprei”
en jouw blik maakt mijn stramheid week

strijkt elke gehate rimpel onzichtbaar
ik schud mijn spieren los en ik leg
mijn botten in het maanlicht op de bleek

* Geschreven voor de

Willem Wilmink Dichtwedstrijd 2012

© Hilly Nicolay

2 maart 2012