alles
sterft
ja, ik
weet het wel
de vogel,
een bloem
het hart,
een mens
mag ik
missen…
mag ik
huilen…
als kraaien
in
zwarte verenjassen
een
herfstschreeuw brengen
steeds,
steeds dichterbij
mag ik
missen…
mag ik
huilen…
om toen,
toen
die warme
dag
dat de
koude wind
een huid
kwam schuren
en het
verliezen
rond het
stille sprei
in de
laatste uren
zo duidelijk
aanwezig was
laat me
missen…
laat me
huilen…
alles
sterft
ja, ik
weet het wel
dat spel zal
ik
altijd
verliezen…
© Hilly
Nicolay
8
september 2014
in het verzorgingshuis op 23 oktober 1014
