je ligt er zo stil
een glans op je gelaat
lijntjes, fijntjes
kunstig besnaard
de handen rank en wit
rustend op je tooi
je oogt zo vredig
verheven mooi
en och,
ik kan het niet beredeneren
waarom een leven
een fonkelend kristallen glas
brak in talloze scherven
de schaduw zijn best deed
zich deze zonneplek op aarde
te verwerven
*Joke*
© Hilly Nicolay
14 januari 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten