in tranen, het verdriet van weleer
geef de maan geen kans
haar laatste licht te spiegelen
in het donkere meer
schuif regengordijnen open
durf weer te kijken naar het blauwen vlieg als een hoge zwaluw
die scherend langs de hemelbaan
zonnestralen verzamelt tegen de winterkou
zie de bloesemwind
hoe ze haar kleurigheid
soms in diepe zuchten
fier, maar liefderijk
over de aarde spreidt
kom wacht niet langer
en geef het leven een hand
er staat iemand met natte voeten
en een hoofd vol bloemen
blozend op de grens van zee en strand
© Hilly Nicolay-Duogedicht met
© Martien Montanus
1 juni 2011 |
| Foto: Hilly Nicolay |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten