naar de kleuren, geuren
van je vaders bloementuin
er je voeten zetten
ze horen kraken in het grind
je ziet in mij je zus
niet meer je eigen kind
je wilt je jas aan, opstaan
naar huis gaan
maar, het mag niet
de geest mist
het
denken struikeltvervreemding tekent
matheid op je gelaat
dat waar je van hield
zie je het nog
hoor je het nog
als ik het vertel?
verleden
tijd vreet zich
in de
werkelijkheidoch, hoe kon ik weten
dat je zo snel zou vergeten…
_
ik blijf zoeken
naar de warme seizoenen
het levenslied
in jouw stille herfst
streepjes licht
op vader en kind
dat wat niet verdwijnt
als een zon die altijd schijnt
© Hilly Nicolay
6 maart
2014
Dit is even slikken.
BeantwoordenVerwijderenIk stuur een boodschap naar de zon dat ze veel streepjes licht op vader en kind bundelt ... eentje voor iedere dag om heel zachtjes aan te raken, te strelen .... de verbondenheid te voelen
Het is verdrietig hem zo te zien.
VerwijderenHet proces gaat opeens heel snel.
Jouw woorden doen goed Micheline, mijn dank.
Groet,
Hilly
zo ontroerend mooi, zo aangrijpend dat ik nog eens langs kom om het te lezen
BeantwoordenVerwijderenLief van je, ik waardeer het zeer.
VerwijderenLieve groet,
Hilly
Zo ontroerend, zo herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderenStilmakend, dit meesterlijk geschreven gedicht. Om te lezen en te herlezen. Heel veel sterkte!
Meelevende groet van Coby
Coby,
VerwijderenFijn dat je kwam lezen en dank voor de meelevende reactie, doet goed.
Hartelijke groet,
Hilly
geweldig
BeantwoordenVerwijderenik ben er stil van
(ik zou bij dementie weghalen..., je werkt spreekt boekdelen voor zich!!)
hoed!
Fijn dat je er weer was, dankjewel.
VerwijderenJe hebt gelijk, ik haal het woord dementie weg.
Lentegroet,
Hilly