het uur dat ik blijf waken
terwijl de slaap mijn ogen
kust, dwingt tot rust
hoe zou ik kunnen vergeten
zelfs al zou ik willen…
hoe je
adem klonk
in het ochtendglorennaast de bimbam
van de klokkentoren
je woont in mij, levenslang
in de beweging van mijn hand
het schrijven, mijn gedicht
al ben je ver, uit mijn zicht
de
stroming van de wind
echoot in
mijn breinik zou willen reizen, uitvaren
mezelf verliezen, kiezen
voor het ruime sop, de baren
maar je leeft in mij
waarheen ik ook ga
je blijft dicht, zo heel dichtbij
© Hilly
Nicolay
9 april
2013
Vrij bij het gedicht: “Ik heb weet
van een bijna vergeten reis”
Van de dichter Pastuiven Verkwil
:)
BeantwoordenVerwijderenook hier stil Lieve Hilly...
Errug mooi hoor!! bloos:)
:)
BeantwoordenVerwijderenBlij dat je het mooi vindt.
Jouw gedicht gaf inspiratie en een ontroering, het is prachtig!
Groetjes,
Hilly
Wat weer een ontroerend mooi gedicht Hilly, dank voor het delen!
BeantwoordenVerwijderenHartelijke groet van Coby.
Coby,
VerwijderenFijne reactie, dankjewel, ik ben er blij mee.
Een lentezonnegroet,
Hilly