het is alsof ik de snaren
stilletjes hoor huilen
tranen zich in elke trilling
rond het hout verschuilen
mijn emoties zweven mee
breken met de klanken open
bevrijden dat wat ongemerkt
naar binnen was geslopen
een kamer vol gevoelens
ik zit er middenin
tot aan de laatste noot
lief ik het lied van de violin
* Bij het muziekstuk: “Grandpa’s Violin” ...
© Hilly Nicolay
24 mei 2013 |
| Foto H Tolboom |
Hilly, wat prachtig! Ontroering bij het lezen.
BeantwoordenVerwijderenJe hebt een snaar geraakt met dit gedicht!
Hartelijke groet van Coby.
Coby,
BeantwoordenVerwijderenFijn dat je kwam lezen op mijn blog.
Een mooie reactie, ik ben er blij mee.
Hartelijke groet,
Hilly
ah heerlijk! het vers, de viool en je verwoording..:)
BeantwoordenVerwijderenvoor mij blijft evenwel de cello nummer 1 :) (mag he, haha)
gaaf vers Hilly!
Pastuiven,
BeantwoordenVerwijderenFijn jouw reactie.
De cello is ook mooi, de nummer 1 blijft voor mij toch de klarinet:) Maar, tezamen een mooi orkest...
Dankjewel.
Hilly