6 maart 2014

MIJN VADER WIL NAAR HUIS

je wilt
naar de kleuren, geuren
van je vaders bloementuin
er je voeten zetten
ze horen kraken in het grind
 
je ziet in mij je zus
niet meer je eigen kind
je wilt je jas aan, opstaan
naar huis gaan
 
maar, het mag niet
 
de geest mist
het denken struikelt
vervreemding tekent
matheid op je gelaat
        
dat waar je van hield
zie je het nog
hoor je het nog
als ik het vertel?
 
verleden tijd vreet zich
in de werkelijkheid
och, hoe kon ik weten
dat je zo snel zou vergeten…
_
 
ik blijf zoeken
naar de warme seizoenen
het levenslied
in jouw stille herfst
 
streepjes licht
op vader en kind
dat wat niet verdwijnt
als een zon die altijd schijnt
 
© Hilly Nicolay
6 maart 2014

 

8 opmerkingen:

  1. Dit is even slikken.
    Ik stuur een boodschap naar de zon dat ze veel streepjes licht op vader en kind bundelt ... eentje voor iedere dag om heel zachtjes aan te raken, te strelen .... de verbondenheid te voelen

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is verdrietig hem zo te zien.
      Het proces gaat opeens heel snel.

      Jouw woorden doen goed Micheline, mijn dank.

      Groet,
      Hilly

      Verwijderen
  2. zo ontroerend mooi, zo aangrijpend dat ik nog eens langs kom om het te lezen

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Zo ontroerend, zo herkenbaar.
    Stilmakend, dit meesterlijk geschreven gedicht. Om te lezen en te herlezen. Heel veel sterkte!

    Meelevende groet van Coby

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Coby,

      Fijn dat je kwam lezen en dank voor de meelevende reactie, doet goed.

      Hartelijke groet,
      Hilly

      Verwijderen
  4. geweldig
    ik ben er stil van
    (ik zou bij dementie weghalen..., je werkt spreekt boekdelen voor zich!!)
    hoed!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Fijn dat je er weer was, dankjewel.

      Je hebt gelijk, ik haal het woord dementie weg.

      Lentegroet,
      Hilly

      Verwijderen