heeft zich genesteld
als een zichtbare
druppel levenswater
ontwakend als wijsheid
in de ziel van het eeuwig
dromende vlinderkind
reizend met de wiegenwind
op de ondoorgrondelijke
zo wonderlijke weg
in een verscheidenheid
aan vragen, schemervlagen
in de stilte hoor ik
je nog zingen
door tonen van liefde
die in echo’s weerklinken
is er het zichtbaar licht
zo jij, dat ik mocht erven
overstralend het missen
het veel te vroege sterven
Hilly Nicolay
9 mei 2010* opgedragen aan mijn moeder *
 |
| Foto: Hilly Nicolay |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten