 |
Foto: Jan Nicolay |
wat zou ik
graag
de
schoonheid ervan zien
van die
grijze dradenspinsels
de plooien
op de huidlaag
het
uitbollen, de kilo’s
het tonnetje
rondom
bruine
vlekjes, door de jaren
ik wist er
veel te sparen
en dan de
sleutelbos ojee
waar is hij nu
weer heen
zo nu en dan
moet ik spitten
in het brein,
dat deel
van vergeten
namen
liggend op
het puntje van de tong
er zijn van
die dagen
dat ik wat
vaker moet vragen:
“wat zegt
u?”
mijn grieven
verleiden me
om mezelf,
mijn leeftijd af te kraken
maar kom, ik
schreeuw het
van de hoogste
daken:
dat ik me
goed voel
heerlijk
gewoon ik
die van het
leven kan leren
jong van
hart, jong van stem
ik bemin de
vogel
zing met hem
zijn lentefeest
denk elke
morgen
wat goed dat
ik er nog ben
de kleine
krasjes op de vingers
van de
bloedrode roos
het gewroet
in de aarde
daarin zie
ik de waarde
de
schoonheid!
© Hilly
Nicolay
Maart 2020